Dag 16 en 17

Donderdag 17 mei 20:28

Na 2 weken observeren vond ik dat het tijd was om zelf voor de klas te staan. Dinsdag zouden mijn eerste lessen zijn, Karen zou observeren en mij van feedback voorzien.

Karen:
Hi Emése! Before i organise the day without me there are you happy to cover for me—maybe just some drama games? Or would you like me to ask someone else to cover and you support? First class is at 9.30. You would finish at 2.15. Let me know and don’t feel any pressure to run the classes xxx
Emése:
I think Ill be fine covering you!!
Karen:
I think you will too but I don’t want to put any pressure on you.

Dinsdag, keystage 3 dag En dat is hoe het zo kwam dat ik mijn eerste lessen op stage gaf zonder dat mijn stagebegeleidster aanwezig was. Er waren natuurlijk wel teaching assistants (TA's) aanwezig. (die zijn er elke les bij, aan het aantal TA's dat mee de les in komt kun je zien hoe 'moeilijk' je groep is. Dit kan verschillen van 1 voor de hele groep tot voor iedere leerling 1) Mijn dinsdag begon met vertraging waardoor ik te laat bij mijn observatie groep aan kwam, vervelend begin. Gelukkig nog wel ruim op tijd voor mijn eigen lessen. Licht gespannen maar goed voorbereid begon ik aan mijn eerste les. Een van de klassen met zeer hoog niveau, gedrag is uitdagend, een van mijn favoriete groepen. Ik begon met een kennismaking spel, de leerlingen mogen mij voorstellen. Emése, 31 jaar, wonend in een groot huis down the country side, eet het liefst hotdogs en getrouwd. Interessant. Daarna nog wat spelletjes gedaan en uiteindelijk gewerkt aan improviseren. De uitdaging zit hem bij deze twee klassen in het gedrag, het zijn namelijk niet alleen leerlingen met special needs, het zijn ook pubers met alfaman neigingen en gierende hormonen. De sleutel is volgens mij heel duidelijk zijn maar vooral ook grappig blijven, hun taal blijven spreken. Zo leg ik wanneer er niet wordt gedaan wat ik vraag meteen de les stil, klinkt irritant, is het ook maar resulteert uiteindelijk wel in goede scènes. Deze (voornamelijk) jongens hebben een groot talent voor acteren en het is zonde als deze wordt overschaduwd door patsergedrag. 
De andere twee groepen waren net even harder werken voor me, zeer laag niveau. Hoe krijg je ze toch mee? Echt een zoektocht. Muziek en herhaling zijn sleutels, dat heb ik in mijn observatie al ontdekt. Toch wil ik dan weer meer, eigenaarschap vragen. Maar kun je dat wel verwachting? Zet ik mijn doelen voor hen niet te hoog? Misschien is het imiteren van mijn emoties, en mijn verbeelding wel al genoeg expressie. Zit in imitatie ook een kunst? Ik weet het nog niet. Blijven zoeken.

Donderdag tijd voor keystage 4 maar bovenal de topgroep! Op woensdag krijg ik de topgroep, de leerlingen die serieuze ambities hebben in drama. Ik heb de kans gekregen om met deze groep bezig te gaan met 'The Curious Incident of the Dog by Nighttime' een verhaal over een autistische jongen, wat erg interessant is met onze autistische acteurs. De leerlingen hebben een tijd geleden een workshop auditie doen gehad, en om deze reden (en omdat ik de leerlingen nog niet goed ken) houden we audities. Ik heb voor iedereen al een rol bedacht en laat ze hiervoor auditie doen om te kijken of mijn gevoel juist is. De auditie houdt niet meer in dan een stukje tekst spelen voor ons (de rest van de groep en mij) als publiek, dan geef ik een aanwijzing daar moeten ze iets mee doen en dan is het klaar. De auditie is spannend maar succesvol. De leerlingen vinden het leuk dat het voelt als een echt professionele productie met audities en een regisseur die ze niet kennen. Na de audities besluit ik de leerlingen "ho chi chak" te leren wat al snel voor de nodige hilariteit zorgt aangezien ik met pubers werk, maar niet zomaar pubers, Engelse pubers. Dus als ik fanatiek "HO" roep naar de jongen tegen over mij is het hilariteit alom. Ja mensen, ook ik ervaar taalbarrieres haha. Gelukkig kunnen we er allemaal om lachen en besluiten we de beste "ho chi chak" groep OOIT te worden. Ik bedank ze voor de les en zie ze einde van de middag weer.
In de tussentijd heb ik nog een andere groep die ik les geef. Karen kijkt en geeft me feedback. Ook komen er twee staff leden mijn les observeren, zij kijken naar de communicatie tussen de leerlingen in verschillende lessen. Ik weet dat ze niet voor mij komen, toch voelt het opgelaten. De les gaat erg goed, weer zit er groot verschil tussen de niveaus in deze groep. Na de les heb ik met Karen een interessant gesprek over hoe daar mee om te gaan. We besluiten met 'boxes' te gaan werken. In zo'n box vind je symbolen, deze symbolen zijn om onze uitleg te verhelderen en het beeldend te maken voor de lage niveau leerlingen. Ook maken we een 'idea box' waar de leerlingen met laag niveau een kaart met symbool kunnen kiezen van het karakter dat ze willen spelen. Zo blijft het hun keuze, maar wordt die verhelderd door een kaart met een symbool die ze bij zich houden. Interessant gesprek.
Na de pauze komt de topgroep weer binnen wachtend op de rolverdeling. Iedereen lijkt tevreden. Wanneer we klaar zijn met de script lezing en ik het een en ander vraag over de karakters ontstaat er een super mooi en eerlijk gesprek over autisme en wat het allemaal met zich mee brengt. Een bijzonder moment dat niet lang maar lang genoeg duurt. Achteraf bespreken Karen en ik dit gesprek en we komen tot de conclusie dat door over het stuk en de hoofdpersoon te praten, ze automatisch praten over zichzelf en hun autisme. Het lijkt het veiliger te maken om het erover te hebben omdat het niet perse over hen gaat maar ook over het verhaal kan gaan. Een bijzonder moment die we ook delen met de vaste leraren van de studenten omdat deze momenten bij vakken als 'disability awareness' niet vaak voor komt. Want once again, hier overstijgt dat vaak het onverschillige vaak onzekere pantsergedrag.

Wat een week, nu al.