Dag 37 38 en 39

Zaterdag 9 juni 23.01

Laten we beginnen met 3 keer hoera voor het onderwijs dat mij een weekje vakantie geeft! 5 zalige dagen naar Berlijn geweest. 

Maar dan, begint het echte leven weer en dat vind ik helemaal niet erg.

Woensdag word ik door Karen meegenomen naar Oxford. Hier volgen we een workshop van het 'Shakespeare School Festival' waar Karen elk jaar aan mee doet. Ze kiest 15 leerlingen uit die goed zijn in drama en maakt een voorstelling. Deze workshop gaf handige, zeeeer nuttige en bovenal bruikbare tips bij het maken van theater vanuit Shakespeare (of eigenlijk alle oude, klassieke stukken) met jonge mensen en het vertalen naar hun leven. 

Donderdag is 6th form day en omdat je als 6th former al ouder bent en dus naar college of work expierence moet krijg je niet het hele jaar drama. Ik had dus nu een totaal andere klas ineens. Deze groep had lager niveau dan de vorige en is heel groot. Ik denk zo'n 15 leerlingen. Gelukkig veel staff mee. Karen had van alles te doen en liet me in goed overleg alleen, ik merk dat ze dit vaker doet de laatste tijd. Dit geeft me een goed gevoel, het zegt me dat ze me volledig vertrouwt. Ik heb door het lage niveau een les met veel muziek voorbereid. En het werkt TOP. De leerlingen zijn super engaged. Wanneer Karen de laatste minuten komt kijken en we daarna nog een beetje nabespreken en ik vertel wie allemaal goed hebben gespeeld zegt ze dat deze groep normaliter erg moeilijk mee te krijgen is. Ik geloof dat ik de magische sleutel van muziek in je les heb gevonden. Vooral de 'pin game' vinden ze top. Je zet een stoel voor de klas, start je uitleg, gaat op de stoel zitten en springt in de lucht, je doet alsof er een punaise in je bil zit. Vragen wat ze hebben gezien. Dan muziek aan zetten (slapstick) en het nogmaals doen. Dan met een mysterieus muziekje, wat verandert? Dan mogen de leerlingen om de beurt op de punaise zitten met allemaal een ander muziekje. Van techno tot metal tot slapstick tot Ronnie Flex. De leukste scènes ontstaan.

Vrijdag spelen we onze spacedisco multisensory play. Goed om te zien hoe de leerlingen beginnen te wennen aan alles en daardoor meegaan met het stuk. Ook heb ik deze dag mijn eerste epileptische aanval meegemaakt, heftig. Staff weet precies wat te doen en iedereen bleef zo kalm dat ook ik dat maar deed. Ik speelde door alsof ik het gewoon vond, terwijl van binnen ik behoorlijk geschrokken en in paniek was. Arme jongen. Hij heeft de laatste tijd 3 keer per week zo'n aanval. Soms wel 10 minuten lang. Ook ben ik weer eens geslagen! Het was echter mijn eigen schuld, mijn lieveling klas (George's class) was van de partij en ik slaag er steeds meer in om deze leerlingen te engagen. Ik was met een leerling aan het spelen, heel kort maar net genoeg en toen zei hij stop. Goed. Ik stoppen, maar ik vond het moment te mooi. Dus ik probeerde het nog eens, niet moeten doen. Verder blijft mijn hart groeien en groeien door al het (minimale) contact met deze geweldige leerlingen.

'Emése, you really should now that everyone keeps telling me how good you are with our pupils'. - Karen