Dag 43

Dinsdag 12 juni 15:12
 

Ik kan waarschijnlijk niet genoeg woorden vinden om uit te leggen wat in de les is gebeurt maar ik ga het wel proberen.

 
Het leuke aan de dinsdag is dat je 3 hele verschillende (cognitieve) niveaus krijgt. Ik begin met hoog; midden; laag (om het simpel te houden). Met de hoge groep deed ik volg de leider met muziek (een warming-up waar alle leerlingen in een kring staan en de bewegingen van 1 persoon volgen, de gene in het midden moet raden van wie de bewegingen komen). Na deze warming-up die nog geen 10 minuten duurt volgt de rest van de les die er voor nu even niet toe doet.

Dan de midden groep, bij deze groep duurt de uitleg al 10 minuten. De leerlingen begrijpen het niet. Dan besluiten Karen en ik het voor te doen, hierna wordt iets meer begrepen maar de leerlingen vinden het moeilijk om iemand te volgen zonder overduidelijk naar diegene te kijken. Na 20 minuten is het spel afgelopen en volgt de rest van de les die er ook voor nu niet toe doet.

 Dan volgt de lage groep, ze staan al klaar voor het lokaal. We vragen wat tijd. Ik zeg Karen dat ik denk dat we met deze groep volg de leider zonder het raden moeten doen. Karen is het er mee eens. De groep komt binnen, we zitten in een kring. 3 leerlingen in een rolstoel waaronder 1 leerling die weigert in de kring te zitten (complexe autisme) de rest van de groep functioneert op zeer laag niveau, communicatie is bijna niet mogelijk, met helpende gebaren kom je redelijk ver. Ik leg uit dat er straks muziek aan gaat en dat iedereen mijn beweging na moet doen. Een groot drama. Sommige leerlingen kunnen bijna niet bewegen, sommige leerling begrijpen lang niet wat de bedoeling is en een ander is overal behalve in de drama studio. Karen en ik kijken elkaar met grote ogen aan. Hoe gaan we dit doen. Ik besluit door te zetten, ‘I was the leader, who’s next? Karen is nu de leider. Weer weinig tot geen engagement. ‘I was the leader, Karen was the leader, who’s gonna be next?’ De dramaqueen van de klas wijst naar zichzelf. F begrijpt het spel en geniet van de ogen die op haar gericht zijn, na haar beurt krijgt ze applaus. Ik ben nog steeds niet tevreden. ‘I was the leader, Karen was the leader, F was the leader, who’s next? M wil het ook proberen. En hier is waar het begint. M begint  met kleine bewegingen die van hemzelf zijn. Karen, ik en alle supportstaf doen hem na. Hij schrikt, kijkt nog eens, denkt lang na en maakt nog een beweging. Weer doet iedereen hem na. Hij schrikt, kijkt nog eens denkt weer lang na en beweegt. Hij lijkt door te hebben dat hij de hele groep beweegt, de rest van de groep lijkt het ook te zien en beweegt groots mee. M opent op en maakt geluiden van enthousiasme, hij probeert van alles. Een groot applaus als het nummer is afgelopen, iedereen is het ermee eens dat we uren naar M hadden kunnen kijken. Ik zou het liefst over alle leerlingen die daarna kwamen uitgebreid schrijven maar ik beschrijf er nog een waar iedereen tranen in zijn ogen van kreeg. D die eigenlijk nooit mee doet met drama (hij blijft altijd in de hoek van het lokaal) komt steeds meer de les in, ik heb dit eerder al door en heb hem twee keer gevraagd of hij de leider wilt zijn. Ik weet dat hij pas gaat als iedereen geweest is (grappig hoe je je leerlingen zo goed leert kennen). Als iedereen geweest is draai ik me heel rustig naar D, ik wil niks verpesten. Heel rustig en zonder enige poespas dat enigszins paniek kan veroorzaken vraag ik of D nu de leider gaat zijn. ‘Yes, I will’. Ik laat hem niet, zoals de rest vragen om muziek maar zet het meteen aan. Hij doet mee!!!!!! Het is super minimaal wat hij doet, maar het is goed om te zien dat een jongen van wie iedereen gewend is dat hij in de hoek zit, in zijn rolstoel bang voor de wereld ineens tot leven komt in zijn eigen fantasie. Hij maakt kleine bewegingen met zijn hand, kijkt er naar, kijkt omhoog en heen en weer. Kijkt naar de groep, begrijpt dat hij hen aanstuurt en lacht. De groep lacht mee. Hij gaat door met zijn verhaal, naar beneden kijken naar zij. Hij luistert naar de muziek, fronst even en kijkt weer naar zijn handen. Iedereen is muisstil en geconcentreerd. Ik hoor Karen zachtjes snikken en zie dat de supportstaff ontroerd is. Ik voel mijn ogen nat worden, slik het weg en laat me weer meenemen in D zijn verhaal. Dat lijkt me voor nu beter dan snikken. Hij ontvangt een groot applaus. ‘D was the leader, and he was great. I am very proud of you D.’ 

‘What did you do with my class? Everyone is full of excitement about this drama session’. – Emily (class teacher)